We wrześniu w roku 1939 na peryferiach Bydgoszczy powstała Dynamit – Aktien Gesellschaft Fabrik Bromberg. Produkcja obejmowała materiały wybuchowe: proch bezdymny, nitroceluloza, nitrogliceryna, trotyl i dinitrobenzen. Zakład należał do własności światowej firmy Dynamit – Aktien Gesellschaft vormals Alfred Nobel & Co.

Zakłady Chemiczne „ZACHEM” S.A. w Bydgoszczy zostały założone lokalizacyjnie dokładnie w miejscu poniemieckiej wytwórni materiałów wybuchowych zbudowanych w czasie trwania II wojny światowej. Założycielem koncernu Dynamit-Aktien Gesellschaft (DAG) Fabrik był Alfred Nobel, a w tym fabryki DAG Bromberg. Alfred Nobel był szwedzkim chemikiem, inżynierem, przemysłowcem i wynalazcą oraz fundatorem Nagrody Nobla. Najbardziej słynnym wynalazkiem Nobla jest dynamit (materiał wybuchowy, opatentowany 1867 roku).

DAG Fabric Bromberg była fabryką zbrojeniową, przeznaczoną do zadań militarnych III Rzeszy Niemieckiej, w której prowadzono tajną produkcję prochu oraz wypełniania amunicji. Fabryka ta powstała pod Bydgoszczą w latach 1939 – 1945, wzniesiona rękoma robotników przymusowych. Szczególny rozwój kombinatu przypada na lata reżimu hitlerowskiego.

Podstawowymi produktami Fabryki DAG w jednej ze stref o nazwie Bauleitung I (inaczej z języka niemieckiego „Kaltwasser”) była nitroceluloza (C₆H₇O₁₁N₃), proch bezdymny oraz nitrogliceryna (C₃H₅N₃O₉). W kolejnej strefie o nazwie Bauleitung II (inaczej z języka niemieckiego „Brahnau”) produkowano trotyl (C₇H₅N₃O₆), dinitrobenzen (C₆H₄(NO₂)₂), pociski V1, jak również bomby lotnicze, pociski artyleryjskie oraz ładunki prochowe. Pociski V1 nazywane były „tajną bronią Hitlera”. Inne nazwy wykorzystywane dla tych pocisków to z niemieckiego Vergeltungswaffe-1 oraz broń odwetowa nr 1. Był to niemiecki bezzałogowy pocisk manewrujący Fieseler Fi 103 (w rejestrze statków latających: Frakzielgerat FZG-76), zwany „latającą bombą”, o kryptonimie „Kirschkern”, czyli pestka wiśni.

Masowa produkcja prochu została podjęta, przez dyrektora zakładów Adolfa Kämpfa, w lipcu 1942 roku, z czasem ulegając systematycznemu zwiększaniu. W 1944 roku wyprodukowano łącznie 13,7 tys. ton materiału. Produkcję nitrocelulozy podjęto dopiero w 1943 roku, a trotylu w styczniu 1945, później podjęto również produkcję nitrogliceryny.